Ergün de zwerver

De Koning Boudewijnstichting kreeg van de broer en de twee zussen van Didier Comès de originele platen van twee bundels van de avonturen van Ergün de zwerver: De levende God en De Meester van de duisternis). Op die manier wordt het oeuvre van de Belgische tekenaar bewaard voor de toekomstige generaties. Tot de originele tekeningen behoren de ‘blauwdrukken’ van het album De levende God, speciale afdrukken die het inkleuren mogelijk maken.

De levende God is het eerste langverhaal van Comès. Het verscheen in 1973 in het weekblad Pilote en werd het jaar daarop gepubliceerd als album. Het verhaal gaat over de zwerftocht van Ergün, een aardbewoner die gedoemd is om voorgoed door het melkwegstelsel te zwerven omdat hij een eind wilde maken aan de onophoudelijke oorlogen. Hij strandt op een planeet die bestuurd wordt door een ‘levende god’ die over de plaatselijke bevolking heerst. Ergün zal die onderdrukte bevolking proberen te helpen.

Het vervolg van de avonturen van Ergün de zwerver, De Meester van de duisternis, verschijnt in 1980 in het magazine (A suivre) (Wordt vervolgd), dat in 1979 al Silence (De dorpsgek van Schoonvergeten) publiceerde. Dit nieuwe sciencefictionverhaal brengt Ergün naar de grens tussen de wereld van de levenden en die van de doden, waar hij onderworpen wordt aan een hogere macht, Lucifer. Het verhaal gaat over de dood in een resoluut surrealistische wereld.

In Ergün de zwerver moet Didier Comès de codes van de jongerenpers volgen om een sciencefictionverhaal te vertellen. Vandaar dat de auteur in kleur tekent, maar er wel op een metaforische manier mee omgaat. Zo versterkt rood het geweld of staat het symbool voor de liefde. Zwart speelt al een belangrijke rol en benadrukt de dramatische kant van het verhaal. In dit eerste verhaal behandelt Comès thema’s die later zullen terugkeren in zijn oeuvre, zoals de dood, zwerven en ouderdom.

Bij het tekenen van Ergün de zwerver hanteert Didier Comès dus de specifieke kenmerken van de sciencefictionstijl voor een jong publiek. Zijn persoonlijke stijl krijgt vorm en verschijnt tussen de regels door in het verhaal, maar is nog niet erg uitgesproken.